ปกติเวลาที่เราต้องการแยกวัตถุออกจากวัตถุหนึ่งโดยตาของคน อันนี้ทำได้ไม่ยาก เพราะเราแยกออกจากกันได้ง่ายอยู่แล้ว แต่จะให้คอมพิวเตอร์แยกวัตถุแต่ละอย่างออกจากภาพได้ อันนี้เราจำเป็นต้องให้คอมพิวเตอร์เรียนรู้เสียก่อน
โดยเรื่องนี้อยู่ในหัวข้อ AI (Artificial Intelligence) อย่าง Computer Vision ที่อยู่ในเรื่องของ Semantic Segmentation
ภาคต่อจากบทความก่อนหน้าที่นำอุปกรณ์แอนดรอยด์มาติดตั้งโปรแกรม termux ร่วมกับการติดตั้งเครื่องมือการพัฒนาโปรแกรม รวมถึง IDE ที่จำเป็นมาใช้งาน ทีนี้เรามาพูดถึงอุปกรณ์แอนดรอยด์ที่คนใช้งานกันนั่นก็คือมือถือหรือแท็บเล็ตของซัมซุง
มือถือ หรือแท็บเล็ตของซัมซุงมีฟังก์ชันหนึ่งที่ทำให้เวลาที่เราต่อออกหน้าจอแล้วเป็นเดสก์ท็อปได้เลยผ่านการเสียบสาย USB-C ออกมาต่อเข้ากับจอผ่าน USB-C/HDMI/DisplayPort หรืออื่น ๆ โดยฟังก์ชันนี้เรียกว่า Samsung DeX
ช่วงที่ผ่านมาก็จะมีพูดถึงการให้นักเรียนมาเรียนการเขียนโค้ด หรือที่คนพูดกันบ่อย ๆ (รวมถึงเจ้าหน้าที่รัฐฯ) ก็จะเรียกกันว่าโค้ดดิ้งที่ได้รับการบรรจุลงในวิชาวิทยาการคำนวณ โดยภาษาที่เหมาะกับผู้เริ่มต้นนั่นก็คือไพทอน
อย่างไรก็ดีการเขียนโปรแกรมไพทอนจำเป็นต้องใช้คอมพิวเตอร์เป็นหลักที่ใช่ว่าทุกคนจะมีกันเสียเท่าไร เลยคิดว่าไหน ๆ มือถือแอนดรอยด์ก็มีกันหลายคนแล้ว แถมเราก็เปลี่ยนจากไอโฟนมาเป็นซัมซุงที่รองรับ Samsung DeX อยู่แล้ว เลยมาเขียนบทความนี้ดีกว่า
Python เป็นภาษาคอมพิวเตอร์ภาษาหนึ่งที่ได้รับความนิยมภาษาหนึ่ง โดยภาษานี้เป็นภาษา General-purpose ท่เน้นการอ่านตัวโค้ดได้ง่าย รวมถึงง่ายต่อการเรียนรู้ ภาษานี้ปกติจะไม่ได้ออกแบบเพื่อการทำงานบนหน้าเว็บไซต์แบบจาวาสคริป อย่างไรก็ดีมีทีมงานกลุ่มหนึ่งใน Mozilla ที่พัฒนาตึวโค้ด CPython ให้ทำงานอยู่บน Webassembly ที่ออกแบบมาให้รันตัวโค้ดที่ได้รับการคอมไพล์บนหน้าเว็บไซต์
เมื่อตัวโค้ดได้รับการคอมไพล์ให้อยู่บน Webassembly แล้ว ตัวโค้ดที่เขียนในรูปแบบภาษา Python จะเข้าถึง Web APIs ทั้งหลายแหล่ที่อยู่บนเว็บเบราวเซอร์ได้นั่นเอง
Jupyter Notebook เป็นเครื่องมือที่ช่วยให้เรารันตัว Python Notebook ได้ ซึ่งตัวนี้เหมาะกับการเขียนโค้ดเพื่อคำนวณทางด้านวิทยาศาสตร์ หรือทำงานด้าน Data Science และอื่น ๆ เป็นต้น ซึ่งเราจะพบการใช้งานตัว Jupyter Notebook ได้บ่อย ๆ ใน Google Colab
อย่างไรก็ดี การใช้งานตัว Google Colab พบปัญหา เนื่องมาจากตัวฟรี หรือตัวโปรรุ่นล่าง ๆ จะเปิดให้รันบนเบื้องหลังได้ไม่นาน หลังจากนั้นตัวระบบจะตัดไป เพื่อนำทรัพยากรที่มีจำกัดให้กับบุคคลอื่นแทน ดังนั้นแล้วการใช้งาน Jupyter Notebook บนคอมพิวเตอร์ของเรา หรือบนเซิร์ฟเวอร์ของเราเองจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
Web3 (ที่ไม่ใช่ Web 3.0 ตามที่คุณ Tim Berners-Lee กล่าวไว้) เป็นเว็บไซต์รูปแบบหนึ่งที่อยู่บนบล็อคเชนที่นำหลักการ Decentralization และหลักการ Token-based economics ตัวอย่างเช่นคริปโต โดย Web3 ที่พบได้ และบางคนก็ใช้ก็ตัวอย่างเช่น DeFi แบบ Pancakeswap หรืออื่น ๆ
อย่างไรก็ดี เวลาที่เปิดใช้งานเว็บแนวนี้เราก็ต้องเช็คก่อนครับว่ามีกระเป๋าตังคริปโต (ที่ได้ยินบ่อยก็เป็น MetaMask) หรือไม่ ถ้ามี เราก็เปิดให้เชื่อมกับกระเป๋าตังสำหรับใช้ทำธุรกรรม Smart Contract หรืออื่น ๆ ต่อได้เลย แต่ถ้าไม่มีก็ให้เว็บแจ้งว่าไม่มี
เวลาที่ส่งข้อมูลระหว่าง Client และ Server ผ่านทางจาวาสคริปโดยเรียกใช้งานผ่านทาง AJAX ปกติ เราจะส่งข้อมูลโดยวิธี POST ผ่านการพิมพ์โค้ดตามด้านล่างนี้ (ในตัวอย่างจะใช้ XMLHttpRequest แต่จะใช้ Fetch, Axios หรืออื่น ๆ ก็ได้ เพราะได้ผลเหมือนกัน)
ปกติเวลาที่เราเลือก element ด้วยภาษาจาวาสคริป เราจะใช้คำสั่งที่รู้จักกันอย่าง
document.getElementById("id");
document.document.getElementsByClassName("class name");
document.document.getElementsByName("name");
document.document.getElementsByTagName("tag name");หรือเลือก element โดยการใช้ CSS Selector ด้วยคำสั่งที่รู้จักอย่าง
document.querySelector("selector");
parent_element.querySelector("selector");
document.querySelectorAll("selector");
parent_element.querySelectorAll("selector");คำสั่งเหล่านี้ะคืนค่า element ที่เราเลือกไว้ ไม่ว่าจะเป็น element เดียว หรือ element ทั้งหมดที่เราพบในหน้าเว็บเพจนั้น ๆ อย่างไรก็ดีเราต้องการเลือก parent element จาก element ที่อยู่ภายใน จุดนี้เราจะทำได้อย่างไร?
อันนี้เป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัย ทำไปแล้วบางส่วน
ปกติการวัดตาดำ เราจะพบได้ในคนที่เลือกขนาดเครื่อง Virtual Reality Headset หรือวัดขนาดแว่นตา หรืออื่น ๆ ปกติเราจะใช้ไม้บรรทัดวัดเพื่อให้รู้ว่าระยะห่างระหว่างตาดำ (Interpupillary Distance) มีระยะห่างเท่าไร อย่างไรก็ดีเราจะใช้ไม้บรรทัดวัดไปตลอดเหรอก็ไม่สะดวกเท่าไร แถมสมัยนี้เราก็ใช้คอมพิวเตอร์กันอยู่แล้วด้วย เลยเอามาเขียนโค้ดส่วนนี้เพื่อจับระยะการอ้าปากครับ
เดิมทีเวลาที่เราใช้งานเพื่อเข้าสู่ระบบ เราจะเขียนโค้ดเพื่อขอ Access Token จากเซิร์ฟเวอร์แล้วนำมาเก็บไว้บน Client เพื่อนำมาใช้งานระบบที่จำเป็น โดยในบทความบนเว็บที่เกี่ยวกับการทำระบบ Authentication โดยใช้ไลบรารี Apollo GraphQL นั้น เราจะเก็บข้อมูล Access Token ที่สร้างขึ้นไว้บน LocalStorage เพื่อนำมาใช้งานต่อครับ
อย่างไรก็ดี การเก็บข้อมูลไว้ในนี้ก็มีปัญหาเรื่องความปลอดภัย ในบทความนี้จะแนะนำวิธีการเก็บข้อมูล Access Token ที่ปลอดภัยกว่าการเก็บบน LocalStorage ครับ